Το χωριό της Βάσας Κελλακίου βρίσκεται στα σύνορα της επαρχίας Λεμεσού με την επαρχία της Λάρνακας. Η Βάσα Κελλακίου είναι κτισμένη σε μέσο υψόμετρο 390 μέτρων. Δέχεται μια μέση ετήσια βροχόπτωση γύρω στα 510 χιλιοστόμετρα και στην περιοχή της καλλιεργούνται χαρουπιές, ελιές, αμυγδαλιές, οπωροφόρα δέντρα, εσπεριδoειδή και λαχανικά.

Οι κάτοικοι της Βάσας ασχολούνται με την Γεωργία και ειδικά με την καλλιέργεια οσπρίων. Το χώμα της περιοχής είναι έφορο και γι αυτό τα όσπρια της περιοχής ξεχωρίζουν για την γεύση τους.

Η κοινότητα στη μακρόχρονη ιστορία της γνώρισε αρκετές αυξομειώσεις του πληθυσμού της. Το 1881 οι κάτοικοι της κοινότητας ήταν 148 για να μειωθούν στους 124 το 1891, να αυξηθούν στους 181 το 1921, για να μειωθούν στους 151 το 1931 και να αυξηθούν και πάλι στους 185 το 1946. Το 1982 οι κάτοικοι λόγω του μεγάλου κύματος αστυφιλίας που κτύπησε την περιοχή μειώθηκαν στους 68. Στην τελευταία απογραφή που έγινε το 2001 οι κάτοικοι αριθμούσαν τους 54. 

Από συγκοινωνιακής άποψης το χωριό συνδέεται στα νοτιοανατολικά με την Ασγάτα και την Καλαβασό και στα βορειοδυτικά με την Σανίδα και το Κελλάκι.

Το όνομα Βάσα το πήρε γιατί στα παλιά χρόνια ήταν η βάση οκτώ άλλων χωριών που υπήρχαν στην γύρω περιοχή. Σήμερα δυστυχώς αυτές οι άλλες κοινότητες δεν διασώζονται, εκτός από μερικά ερείπια που υπάρχουν γύρω από το χωριό και μας υποδηλώνουν την ύπαρξη των άλλων χωριών. Το καιρό της Ενετοκρατίας όταν ολόκληρο το νησί μαστιζόταν από τις επιδρομές των βαρβάρων, κάτω από το χωριό υπήρχε μεγάλη σήραγγα που χρησιμοποιόταν για να κρύβονταν τα γυναικόπαιδα. Οι χωριανοί είχαν τους φύλακες – αγγελιοφόρους στην τοποθεσία Δέηση, στην άκρη του χωριού, ώστε μόλις έβλεπαν του βάρβαρους έδιναν το σύνθημα «Βαμβακόσπορος» που μεταδιδόταν δια της φωνής, ώστε να πάρουν το μήνυμα τα γυναικόπαιδα και να τρέξουν στην υπόγεια σήραγγα για να κρυφτούν. Δυστυχώς σήμερα υπάρχει μόνο η είσοδος της σήραγγας.

Το χωριό είναι γνωστό σαν Βάσα Κελλακίου από την ονομασία του γειτονικού χωριού για να ξεχωρίζει από το άλλο ομώνυμο χωριό της Λεμεσού, την Βάσα Κοιλανίου.

Στο χωριό διατηρούνται μέχρι σήμερα δύο ενδιαφέρουσες παραδόσεις. Η μια αναφέρεται στην Πέτρα του Αγίου Δημητρίου και ή άλλη στο εξωκλήσι της Παναγίας της Βόσιενας. Η πρώτη παράδοση αναφέρει ότι όταν άρχισε η ανέγερση της εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου, στο χώρο όπου θα κτιζόταν το ιερό υπήρχε ένας μεγάλος ογκόλιθος που και όλοι οι κάτοικοι του χωριού μαζί δεν μπορούσαν να τον μετακινήσουν. Οι χωρικοί άρχισαν να προβληματίζονται για την ανέγερση της εκκλησίας κάπου αλλού, όταν την άλλη μέρα ο ογκόλιθος εξαφανίστηκε μόνος του. Ο ογκόλιθος βρέθηκε αργότερα σε άλλη τοποθεσία που σήμερα ονομάζεται Πέτρα του Αγίου Δημητρίου. Σύμφωνα με την παράδοση ο ίδιος ο Άγιος Δημήτριος μετακίνησε την πέτρα. Η άλλη παράδοση αναφέρεται στο εξωκλήσι της Παναγίας της Βόσιενας που κτίστηκε από ένα βοσκό που το κοπάδι του κινδύνευε να καταστραφεί από μια αρρώστια που κτύπησε την περιοχή. Όταν έκτισε το εξωκλήσι τα ζώα του άρχισαν να αυξάνονται. Μέχρι σήμερα όταν αρρωστήσουν τα ζώα του χωριού οι βοσκοί κάνουν παράκληση στην Παναγία την Βόσιενα. 

Τα τελευταία χρόνια άρχισε να παρατηρείτε μια μεγάλη οικιστική ανάπτυξη στην κοινότητα. Αρκετοί Κύπριοι και ξένοι αγόρασαν παλιά σπίτια τα οποία αναπαλαίωσαν, διατηρώντας την λαϊκή αρχιτεκτονική τους και κατοικούν σε αυτά μόνιμα.